1- دانشجوی دکتری، گروه مدیریت دولتی، واحد کرمان، دانشگاه آزاد اسلامی، کرمان، ایران . 2- استادیار گروه آموزشی الهیات، واحد کرمان، دانشگاه آزاد اسلامی،کرمان (نویسنده مسئول) ، yaser581@yahoo.com 3- دانشیار گروه مدیریت دولتی، واحد کرمان، دانشگاه آزاد اسلامی، کرمان، ایران. 4- استادیار گروه مدیریت دولتی، واحد کرمان، دانشگاه آزاد اسلامی، کرمان، ایران
چکیده: (1842 مشاهده)
تبلور اجرای قانون الهی تحریم ربا در جمهوری اسلامی ایران در قانون عملیات بانکی بدون ربا مصوب دهم شهریورماه سال 1362 است. بانکداری ربوی، تمام خواستههای مصرفی خانوارها و سرمایهگذاری بنگـاههـای اقتـصادی را بـا صرف نظراز اینکه متقاضی، تسهیلات را برای چه نوع نیازی لازم دارد، از راه وام بابهره پاسخ مـیدهـد، در حالی که بانکداری اسلامی برای هر نیازی ابزار خاصی دارد که اعطای تسهیلات براساس آن انجـام میگیرد، مزیت اصلی بانکداری اسلامی نیز در همین نکته نهفته است. حال این پرسش مطرح می‌شود که کارکنان بانک‌ها تا چه حد نسبت به عقود بانکداری اسلامی آگاهی و شناخت دارند؟ پژوهش حاضر به سنجش میزان شناخت و آگاهی مجریان قانون عملیات بانکی بدون ربا از تعاریف،مفاهیموکاربردعقوداسلامیمیپردازد. روش پژوهش میدانی بوده و جامعه آماری این پژوهش شامل 9708 نفر از کارکنان یک بانک خصوصی است. که با استفاده از فرمول کوکران و به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای، تعداد 369نفر به‌عنوان نمونه انتخاب و اطلاعات موردنیاز با به‌کارگیری پرسشنامهای که روایی و پایایی آن مورد تائید قرارگرفت جمع‌آوری شد. نتایج تجزیه‌وتحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار spss نشان می‌دهد تنها 3/0درصد از کارکناننسبت به مفاهیم وکاربرد عقود بانکداری اسلامی شناخت دارند. با توجه به نتایج بدست آمده، عدم اطلاع و آگاهی مجریان بانکداری از عقود، صوری سازی و استفاده نابجا از عقود اسلامی محتمل است. بنابراین لازم است آموزش‌های لازم درجهت فهم عقود بانکی صورت گیرد.
pourgholamrezaei M, salari Y, salajeqheh S, mehdizadeh farsangi S. How much do bank employees know about Islamic banking contracts (Case study: a private bank). mieaoi 2022; 10 (37) : 8 URL: http://mieaoi.ir/article-1-1151-fa.html
پورغلامرضائی محمد، سالاری یاسر، سلاجقه سنجر، مهدیزاده فرسنگی سمانه. میزان شناخت از عقود بانکداری اسلامی (مورد مطالعه: یک بانک خصوصی). نشریه اقتصاد و بانکداری اسلامي. 1400; 10 (37) :203-225
