|
رفاه و اشرافیگری در اسلام
|
هادی ربانی عارف۱   ، صادق رزاقی۲ ، علی‌رضا دهقان‌پور۳ |
۱- کارشناس‌ارشد دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه خوارزمی (نویسنده مسئول)
۲- استادیار دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه خوارزمی
۳- استادیار دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه خوارزمی. |
|
|
چکیده: (۳۴۵۸ مشاهده) |
رفاه و اشرافیگری دو واژه از واژه‌های نزدیک به هم در حوزه بهره‌گیری از امکانات مادی هستند. اگر مرز میان این دو مفهوم درست مشخص نشود چه بسا موجب خلط مفاهیم و پیامد‌های نامطلوب در سبک زندگی می‌شود. گاهی افراد در این زمینه دچار تفریط می‌شوند و خود را از نعمتهای الهی بی‌بهره نموده و گاهی عده‌ای با افراط، مبتلا به روحیه دنیامداری و غفلت از مبدا و معاد می‌شوند. این مقاله با توضیح متغیرهای تأثیرگذار در مصرف مانند حد کفاف، شأن، جایگاه و حد توسعه در زندگی، در صدد بیان فرق رفاه و رفاه‌زدگی است. اشرافیگری یکی از مصادیق دنیاگرایی است و در دایره اسراف و اتراف قرار دارد. بنا بر آموزه‌های اسلام، هزینه‌ها تابع مطلق درآمد نمی‌باشد، بلکه ضابطه‌مند و محدود است. بنابرین حد اسراف در جامعه اسلامی تابع رفاه عمومی است و با بالا رفتن سطح رفاه در جامعه افزایش می‌یابد. با این معیار، توسعه در زندگی به اشرافیگری نمی‌انجامد.
|
|
| واژه‌های کلیدی: قرآن، رفاه، رفاه‌زدگی، اشرافیگری |
|
|
متن کامل [PDF 732 kb]
(۳۶۷۱ دریافت)
|
نوع مقاله: ترویجی |
موضوع مقاله:
عمومى
دریافت: 1398/7/3 | پذیرش: 1399/7/29 | انتشار: 1399/9/2
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
