1- کارشناس‌ارشد دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه خوارزمی (نویسنده مسئول) 2- استادیار دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه خوارزمی 3- استادیار دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه خوارزمی.
چکیده: (3325 مشاهده)
رفاه و اشرافیگری دو واژه از واژه‌های نزدیک به هم در حوزه بهره‌گیری از امکانات مادی هستند. اگر مرز میان این دو مفهوم درست مشخص نشود چه بسا موجب خلط مفاهیم و پیامد‌های نامطلوب در سبک زندگی می‌شود. گاهی افراد در این زمینه دچار تفریط می‌شوند و خود را از نعمتهای الهی بی‌بهره نموده و گاهی عده‌ای با افراط، مبتلا به روحیه دنیامداری و غفلت از مبدا و معاد می‌شوند. این مقاله با توضیح متغیرهای تأثیرگذار در مصرف مانند حد کفاف، شأن، جایگاه و حد توسعه در زندگی، در صدد بیان فرق رفاه و رفاهزدگیاست. اشرافیگری یکی از مصادیق دنیاگرایی است و در دایره اسراف و اتراف قرار دارد. بنا بر آموزه‌های اسلام، هزینه‌ها تابع مطلق درآمد نمی‌باشد، بلکه ضابطه‌مند و محدود است. بنابرین حد اسراف در جامعه اسلامی تابع رفاه عمومی است و با بالا رفتن سطح رفاه در جامعه افزایش می‌یابد. با این معیار، توسعه در زندگی به اشرافیگری نمی‌انجامد.
